در رابطه با HIV بیشتر بدانیم

مقدمه HIV

عفونت  ویروس  نقص  ایمنی  انسانی  (HIV)  احتمالاً  در  طول  دهه  1900  به  طور  پراکنده  از  پستانداران  غیر  انسانی  به  انسان  سرایت  کرده  است.

با  این  حال،  تنها  در  دهه  1980،  این  ویروس  مورد  توجه  جهان  قرار  گرفت،  زمانی  که  مردان  همجنسگرا  در  مراکز  شهری  با  نقص  ایمنی  پیشرفته  و  غیرقابل  توضیح  مواجه  شدند.

  در  عرض  2  سال  از  اولین  گزارش  آنچه  در  نهایت  به  عنوان  سندرم  نقص  ایمنی  اکتسابی  (ایدز)  شناخته  شد،  دانشمندان  ویروس  عامل  بیماری  را  کشف  کردند.

 HIV بیش از 75 میلیون نفر را در سراسر جهان آلوده کرده است  و  تخمین  زده  می  شود  که  37  میلیون  نفر  در  حال  حاضر  با  این  ویروس  زندگی  می  کنند. 

تعریف HIV

در  سطح  فردی،  تاریخچه  طبیعی  عفونت  HIV  درمان  نشده  به  خوبی  مورد  مطالعه  قرار  گرفته  است.

  HIV  در  درجه  اول  سلول  های  CD4+   را  از خانواده ی سلول های T هدف  قرار  می  دهد.

پس  از  یک  رویداد  انتقال،  HIV  در  بافت  های  مخاطی  نفوذ  می  کند  و  در  عرض  چند  روز  به  اندام  های  لنفاوی  گسترش  می  یابد.

در  حدود  روز  10،  ویروس  در  خون  قابل  تشخیص  می  شود  و  سپس  در  چند  هفته  آینده  به  طور  تصاعدی  به  گسترش  خود  ادامه  می  دهد، 

که  اغلب  در  حدود  روز  30،  زمانی  که  سطح  آنتی  بادی  HIV  قابل  تشخیص  می  شود  به  اوج  خود  می  رسد.

افراد  احتمالاً  در  این  مرحله  بیشتر  مسری  هستند. سپس  سیستم  ایمنی  به  درجه‌ای  از  کنترل  دست  می‌یابد، 

و  یک  «نقطه  تنظیم»  ایجاد  می‌شود  که  در  آن  سطح  تکثیر  HIV،  اغلب  برای  سال‌ها،  نسبتاً  ثابت  باقی  می‌ماند. 

HIV  از  طریق  مکانیسم‌هایی  که  احتمالاً  چند  بعدی  هستند  و  هنوز  به  طور  کامل  تعریف  نشده‌اند، 

باعث  از  بین  رفتن  تدریجی  سلول‌های  CD4+  و  مجموعه‌ای  از  ناهنجاری‌های  ایمنی  می‌شود.

پس  از  چندین  سال،  نقص  ایمنی  عمیق  ظاهر  می  شود  و  افراد  دچار  یک  عارضه  عفونی  یا  انکولوژیک  مشخص  می  شوند  (این  عوارض  ایدز  را  تعریف  می  کنند).

شیوع HIV

بیش  از  75  میلیون  نفر  در  سراسر  جهان  به  ویروس  نقص  ایمنی  انسانی  (HIV)  آلوده  شده  اند  و  در  حال  حاضر  حدود  37  میلیون  نفر  با  این  عفونت  زندگی  می  کنند. 

تاثیر HIV سایر بیماری ها

عفونت  HIV  به  بیماری  های  قلبی  عروقی،  بیماری  استخوان،  اختلال  عملکرد  کلیه  و  کبد  و  چندین  بیماری  شایع  دیگر  کمک  می  کند. 

درمان HIV

 داروهای  ضد  رتروویروسی  در  مهار  تکثیر  HIV  بسیار  موثر  هستند  و  برای  افرادی  که  می  توانند  به  این  داروها  دسترسی  داشته  باشند  و  به  آنها  پایبند  باشند، 

درمان  ترکیبی  ضد  رتروویروسی  منجر  به  سرکوب  بادوام  (و  احتمالا  مادام  العمر)  تکثیر  ویروسی  می  شود.

  سرکوب  ویروسی  باعث  بهبود  سیستم  ایمنی  و  از  بین  بردن  تقریباً  خطر  ابتلا  به  سندرم  نقص  ایمنی  اکتسابی  (ایدز)  می  شود.

 هنگامی  که  به  طور  مطلوب  توسط  یک  فرد  آلوده  (یا  توسط  یک  فرد  غیر  آلوده)  استفاده  شود،  داروهای  ضد  رتروویروسی  عملاً  می  توانند  خطر  انتقال  HIV  را  از  بین  ببرند. 

همه گیرشناسی

تقریباً  در  تمام  مناطق  جهان،  شیوع  HIV  در  گروه‌های  خاصی  که  عوامل  خطر  مشترک  دارند،  بالاترین  میزان  است. 

این  جمعیت‌های  کلیدی  آسیب‌دیده  شامل  مردانی  هستند  که  با  مردان  رابطه  جنسی  دارند،  مصرف‌کنندگان  مواد  مخدر  داخل  وریدی، 

افراد  در  زندان‌ها  و  سایر  محیط‌های  بسته،  کارگران  جنسی  و  افراد  تراجنسیتی. 

هر  یک  از  این  گروه  ها  مسائل  حقوقی  و  اجتماعی  پیچیده  ای  در  ارتباط  با  رفتارهای  خود  دارند  که  آسیب  پذیری  آنها  را  در  برابر  عفونت  HIV  افزایش  می  دهد،

  و  از  دسترسی  آنها  به  خدمات  پیشگیری  و  درمان  جلوگیری  می  کند. 

با  توجه  به  شیوع  بالای  عفونت  HIV  در  این  جمعیت  ها،  آنها  به  عنوان  شرکای  ضروری  در  یک  پاسخ  موثر  به  بیماری  همه  گیر  در  نظر  گرفته  می  شوند. 

نوزادان  مادران  HIV  مثبت  گروه  دیگری  هستند  که  در  معرض  خطر  بالای  عفونت  قرار  دارند،

  اما  یکی  از  موفقیت‌های  بزرگ  عفونت  HIV  حذف  تقریباً  انتقال  از  مادر  به  کودک  در  هنگام  استفاده  از  ART  است.

علت فراگیری ویروس HIV

 به  دلیل  فقدان  آزمایش  گسترده  اچ  آی  وی  و  هزینه  ها  و  مسمومیت  های  مرتبط  با  داروهای  ضد  رتروویروسی، 

اکثریت  جمعیت  آلوده  تحت  درمان  موثر  ضد  رتروویروسی  نیستند.

  برای  معکوس  کردن  این  بیماری  همه  گیر،  بهبود  رویکردهای  پیشگیری،  درمان  و  اجرا  ضروری  است.

درمان  ضد  رتروویروسی  (ART)

برای  درمان  عفونت  HIV  برای  نزدیک  به  دو  دهه  در  دسترس  بوده  است.  در  صورت  استفاده  مناسب، 

ART  بسیار  مؤثر  است  –  به  طور  کامل  یا  تقریباً  کامل  تکثیر  HIV  را  سرکوب  می  کند،

  عملکرد  ایمنی  را  بهبود  می  بخشد  و  خطر  ابتلا  به  ایدز  را  تا  حد  زیادی  کاهش  می  دهد.

  با  این  حال،  ART  درمانی  نیست.  اگر  داروها  قطع  شوند،  ویروس  تقریباً  همیشه  در  عرض  چند  هفته  بازمی‌گردد.

چرخه  زندگی

  HIV یک رتروویروس است و بنابراین قادر است DNA  خود  را  در  ژنوم  میزبان  ادغام  کند. 

این  واقعیت  ریشه‌کنی  ویروس  را  با  درمان‌های  کنونی  بسیار  دشوار  می‌کند.  این  ویروس  دارای  تعداد  کمی  پروتئین  است  و  در  طراحی  آن  بسیار  کارآمد  است. 

پس  از  ورود  به  سلول،  RNA  تک  رشته  ای  به  صورت  معکوس  به  DNA  HIV  رونویسی  می  شود  و  سپس  در  DNA  میزبان  ادغام  می  شود. 

با  بهره  گیری  از  آنزیم  های  میزبان،  HIV  رونویسی  می  شود،  پروتئین  ها  تولید  و  جدا  می  شوند  و  ویریون  های  بالغ  آزاد  می  شوند. 

این  مراحل  در  حال  حاضر  به  طور  معمول  در  یک  محیط  درمانی  با  خانواده  ای  از  بازدارنده  های  ورودی  تجاری، 

مهارکننده  های  ترانس  کریپتاز  معکوس،  مهارکننده  های  انتقال  رشته  اینتگراز  و  مهارکننده  های  پروتئاز  مهار  می  شوند.

آزمایش

آزمایش  سریع  اچ‌آی‌وی،  با  استفاده  از  خون  یا  جمع‌آوری  مایع  دهان،  می‌تواند  نتایج  آزمایش  عفونت  HIV-1  را  در  عرض  30  دقیقه  ارائه  دهد.

پیشگیری از HIV

استفاده از کاندوم در مردان سنگ بنای HIV بوده است

• پیشگیری، زیرا استفاده کامل باید به طور کامل از انتقال HIV و همچنین انتقال بسیاری دیگر از عفونت های مقاربتی جلوگیری کند.

با این حال، اثربخشی کاندوم تقریباً 80 درصد در برابر انتقال عفونت اچ آی وی از طریق دگرجنسی و 70 درصد در برابر انتقال جنسی از مرد به مرد تخمین زده شده است.

• مصرف کنندگان مواد مخدر، اگرچه برنامه های تبادل سرنگ انتقال اچ آی وی را در مصرف کنندگان مواد مخدر حذف نکرده است.

ابزارهای پیشگیری اضافی برای تقویت این استراتژی های اصلی مورد نیاز است.

• پیشگیری از انتقال از مادر به کودک. در غیاب ART، نرخ انتقال HIV از مادر به نوزاد شایع است (15-25٪) و تقریبا دو برابر می شود.

از طریق شیردهی (تقریباً 40-35%). انتقال اچ آی وی می تواند در دوران بارداری، زایمان و زایمان یا از طریق شیردهی اتفاق بیفتد.

با این حال، ART می تواند برای کاهش عفونت در مادر با کاهش بار ویروسی او و به عنوان پیشگیری برای نوزاد برای پیشگیری استفاده شود.

ختنه پزشکی

سه کارآزمایی بزرگ تصادفی‌سازی و کنترل‌شده ختنه‌های پزشکی مردان HIV منفی در جنوب صحرای آفریقا، کاهش 50 تا 60 درصدی اکتساب HIV را در مقایسه با مردان ختنه‌نشده نشان داد،

با افزایش محافظت در مقایسه با مردان ختنه‌نشده.

کیفیت زندگی

کیفیت زندگی مرتبط با سلامت یک مفهوم چند بعدی است که عواملی مانند عملکرد فیزیکی، شناختی، عاطفی و اجتماعی را در بر می گیرد.

بسیاری از عوامل رایج در میان مبتلایان به عفونت HIV که می توانند بر کیفیت زندگی تأثیر بگذارند عبارتند از:

پلی داروسازی، سمیت درمانی، سلامت روان ضعیف مرتبط با بار زندگی مادام العمر.

شرایط مزمن، سوء مصرف مواد، انزوای اجتماعی و انگ. در واقع، در مقایسه با جمعیت عمومی، افرادی که مبتلا به عفونت HIV تشخیص داده شده اند،

کیفیت زندگی مرتبط با سلامت پایین تری دارند.

مهمتر از همه، مشخص شده است که این کاهش کیفیت زندگی مستقل از سایر عوامل خطر،

از جمله وضعیت اجتماعی-اقتصادی و دسترسی به مراقبت های بهداشتی است، و در همه بارهای ویروسی و CD4+ رخ می دهد.

احتمال ابتلا به سرطان در بیماران مبتلا به HIV

احتمال ابتلا به سرطان مقعد در افراد آلوده به HIV  نوزده برابر، سرطان کبد 3 برابر، سرطان ریه 2 برابر، حفره دهان حدود 2 برابر بیشتر است.

سرطان حلق و احتمال تشخیص لنفوم هوچکین در مقایسه با جمعیت عمومی حدود 8 برابر بیشتر است.

عفونت با HIV سیستم ایمنی را تضعیف می کند و توانایی بدن را برای مبارزه با عفونت های ویروسی که ممکن است منجر به سرطان شود، کاهش می دهد.

ویروس هایی که بیشترین احتمال ایجاد سرطان در افراد مبتلا به HIV را دارند عبارتند از :

• ویروس هرپس مرتبط با سارکوم کاپوزی (KSHV)، همچنین به عنوان ویروس هرپس انسانی 8 (HHV-8) شناخته می شود، که باعث ایجاد سارکوم کاپوزی و برخی زیرگروه های لنفوم می شود.
• ویروس اپشتین بار (EBV)، که باعث ایجاد برخی از زیرگروه های لنفوم غیر هوچکین و هوچکین می شود.
• ویروس‌های پاپیلومای انسانی (HPV)، انواع پرخطری که باعث سرطان دهانه رحم، بیشتر سرطان‌های مقعد، و سرطان دهان، آلت تناسلی، واژن و فرج می‌شوند.
• ویروس هپاتیت B (HBV) و ویروس هپاتیت C (HCV) که هر دو باعث سرطان کبد می شوند.

احتمال ابتلای افراد آلوده به HIV به این ویروس ها بیشتر از افراد در جمعیت عمومی است.

علائم

• تب و دردهای عضلانی
• سردرد
• گلو درد
• عرق شبانه
• زخم های دهان، از جمله عفونت قارچی (برفک دهان)
• غدد لنفاوی متورم
• خستگی
• کهیر

تا کی می توانید بدون اینکه بدانید HIV دارید؟

ممکن است تا 10 سال اصلاً علائمی نداشته باشید. در آن مرحله، HIV شروع به سخت کردن بدن شما برای مقابله با عفونت‌ها می‌کند،

بنابراین می‌توانید به عفونت‌هایی مبتلا شوید که معمولاً روی شما تأثیر نمی‌گذارند.

هنگامی که سیستم ایمنی شما به نقطه ضعف خاصی می رسد، در آن زمان است که HIV تبدیل به ایدز می شود(بروز کامل بیماری).