برای بازماندگان سرطان دوران کودکی، عوامل ژنتیکی ارثی بر خطر ابتلا به سرطان در آینده تأثیر می گذارد
بر اساس مطالعه‌ای که توسط محققان موسسه ملی سرطان، بخشی از مؤسسه ملی بهداشت، انجام شد،
عوامل ژنتیکی ارثی رایج که خطر سرطان را در جمعیت عمومی پیش‌بینی می‌کنند،
ممکن است خطر ابتلا به سرطان‌های جدید را در میان بازماندگان سرطان دوران کودکی پیش‌بینی کنند.
شواهد بیشتری را ارائه می‌کند که ژنتیک ممکن است نقش مهمی در ایجاد سرطان‌های بعدی در بازماندگان سرطان دوران کودکی داشته باشد.
و نشان می‌دهد از بین کسانی که بیشترین خطر را دارند، انواع ارثی رایج به طور بالقوه می‌تواند به غربالگری و پیگیری طولانی‌مدت کمک کند.
پرتو درمانی
شناخته شده است که بازماندگان سرطان دوران کودکی به دلیل اثرات نامطلوب درمان سرطان یا عوامل ژنتیکی نادر ارثی، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان جدید در آینده هستند.
در مطالعه جدید، محققان اثر ترکیبی انواع رایج را با سابقه پرتودرمانی ارزیابی کردند و دریافتند که افزایش خطر سرطان در نتیجه بیشتر از مجموع ارتباط فردی برای درمان و عوامل ژنتیکی به تنهایی است.
ژنتیک
تاد ام گیبسون، محقق ارشد بخش اپیدمیولوژی و ژنتیک سرطان ، گفت: دانش در مورد ساختار ژنتیکی افراد می‌تواند به طور بالقوه در مدیریت خطر ابتلا به سرطان‌های بعدی مفید باشد.
امید این است که در آینده بتوانیم ژنتیک را همراه با قرار گرفتن در معرض درمان و سایر عوامل خطر ترکیب کنیم.
تا تصویر کامل تری از خطر ابتلا به سرطان های بعدی در بازماندگان ارائه کنیم تا به راهنمایی مراقبت های طولانی مدت آنها کمک کنیم.
نتایج تحقیقات
محققان با بررسی کارسینوم سلول بازال، سرطان سینه زنان و سرطان تیروئید .
بدخیمی‌هایی که اغلب در مجموعه داده‌های ترکیبی رخ می‌دهند و به شدت با پرتودرمانی مرتبط هستند، را بررسی کردند.
تا تأثیر مشترک امتیاز خطر چند ژنی و سابقه درمان را بررسی کنند.
آنها دریافتند که خطر مرتبط با ترکیب قرار گرفتن در معرض پرتوهای با دوز بالاتر و امتیاز ریسک پلی ژنیک بالاتر،
بیشتر از آن چیزی است که صرفاً با اضافه کردن ارتباط خطر هر یک از عوامل خطر فردی انتظار می رود.
برای کارسینوم سلول بازال، امتیاز خطر پلی ژنی بالا با افزایش خطر 2.7 برابری در مقایسه با امتیاز خطر پلی ژنی پایین در میان بازماندگان همراه بود.
سابقه قرار گرفتن در معرض تابش بیشتر پوست با افزایش 12 برابری خطر در مقایسه با قرار گرفتن در معرض اشعه کمتر پوست همراه بود.
با این حال، بازماندگان با نمرات خطر پلی ژنی بالا و دوزهای بالاتر تابش به پوست، در مقایسه با افرادی با امتیاز خطر پلی ژنی پایین که دوزهای پرتو کمتری برای پوست دریافت کرده بودند،
18.3 برابر بیشتر در معرض خطر سرطان سلول بازال قرار داشتند.
در نهایت
این اطلاعات بسیار ضروری می باشد که هر فرد بازمانده از سرطان دوران کودکی حتما تست ها و چکاپ های روتین خود را جدی گرفته و انجام بدهد.