فعالیت ورزشی
تحقیقات به طور قطع تایید می‌کند که فعالیت‌های کالری‌سوزی و حرکت ماهیچه‌ای، پیشرفت بیماری را کند می‌کند، عملکرد شناختی را بهبود می‌بخشد، سیستم ایمنی را تقویت می‌کند و میزان مرگ و میر ناشی از کم تحرکی را کاهش می‌دهد.
اثرات ورزش در سطح مولکولی
اکنون دانشمندان با بررسی تأثیرات ورزش در سطح مولکولی، عمیق‌تر به تأثیر ورزش بر انسان و سایر پستانداران می‌پردازند. هدف آنها کشف تأثیرات ورزش در کوچکترین مقیاس و درک بهتر نحوه عملکرد بدن در شرایط سلامت و بیماری است.
پاسخ‌های مولکولی به ورزش حاد و ارتباط آنها با سازگاری عضلات اسکلتی با تمرینات ورزشی که در شکل به نمایش گذاشته شده است، نشان دهنده کیفیت بالاتر سلامتی با فعالیت بدنی می باشد.
مولکول چیست؟
مولکول ها خوشه هایی از اتم ها هستند. آنها کوچکترین واحد یک ترکیب شیمیایی را نشان می دهند، که می تواند در یک واکنش شیمیایی شرکت کند. چنین واکنش‌های شیمیایی در پروتئین‌ها، کربوهیدرات‌ها، لیپیدها (چربی‌ها) و اسیدهای نوکلئیک – “اومیکس” (اجزای سلولی)، که عملکرد درونی هر سیستم اندامی را کنترل می‌کنند، اتفاق می افتد.
عملکرد مولکولی
به نظر می رسد ورزش این واحدهای مولکولی را به روش هایی تغییر می دهد. شناسایی چنین تغییراتی نوید مزایای بالینی را برای همه انسان‌ها بدون در نظر گرفتن سن، جنس، ترکیب بدن یا سطح تناسب اندام می‌دهد.
MoTrPAC
هدف MoTrPAC (کنسرسیوم مبدل های مولکولی فعالیت بدنی)، ایجاد یک نقشه مولکولی از پاسخ های تمرینی در مدل های انسانی و حیوانی است. از ماهیچه تا مولکول، چنین نقشه ای به آشکار شدن چگونگی تأثیر ورزش بر سلامت کمک می کند. توانایی مشاهده پاسخ های مولکولی گسترده در اندام های بدن به ویژه جالب است. چنین دانشی می تواند یک عامل محرک قوی برای ورزش باشد.
تاکید بر پروتئومیکس
پروتئین ها از زنجیره های آمینو اسیدی ساخته شده اند که به ساختارهای سه بعدی تبدیل می شوند و سپس ساختار و عملکرد بافت و اندام را تنظیم می کنند. PTMها رویدادهای پردازشی هستند که عملکرد پروتئین را با تغییر شیمیایی اسیدهای آمینه خاص در یک پروتئین خاص تغییر می دهند. مطالعه تغییرات در تمام پروتئین های قابل تشخیص و PTM های آنها در یک نمونه پروتئومیکس نامیده می شود.
اولین مقاله مهم
محققان MoTrPAC در مطالعه ای در 2 می 2024 در مجله Nature مشارکت کردند. این اولین مقاله مهمی که از کنسرسیوم منتشر شد، اولین نقشه کل ارگانیسم از پاسخ های مولکولی به تمرینات استقامتی را ارائه می دهد.
مرحله اول
ارگانیسم مدل آزمایش موش بود. موش های صحرایی نر و ماده از یک گونه بر روی تردمیل های موتوری برای دوره های 1، 2، 4 و 8 هفته ای دویدند.
مرحله دوم
در طی 48 ساعت از هر بازه تمرینی، محققان نمونه‌هایی از خون کامل، پلاسما و 18 بافت جامد را جمع‌آوری کردند.
مرحله سوم
نویسندگان مقاله نیچر می‌گویند که پاسخ‌های مولکولی بدن به تمرینات استقامتی در سطح سیستمی هستند. و میتوانند بر روی سلولها و بافت های ما تاثیر به سزایی بگذارند.
بررسی های ویژه نشان داد که تغییرات حاصل از ورزش میتواند از سطح ملکولی تغییرات خود را آغاز نموده و در سطح های بزرگ تر با اثر بیشتر خود را نشان دهد. این سطح های بزرگ تر به ترتیب بر روی پروتئین ها، سلول ها، بافت ها، ارگان ها می باشند، که به صورت کلی میتوان به این نتیجه رسید که بر سلامتی جز به جز بدن ما تاثیر مثبت خواهد داشت. تمامی مطالعات انجام شده بر روی نمونه های حیوانی به روشی انجام می شود، که از نتایج آن برای بررسی های بیشتر در نمونه های انسانی که به آن کارآزمایی بالینی می گویند، استفاده نمود.
منبع: phys.org