درمان سرطان با ایمونوتراپی
ایمونوتراپی درمانی است که از بخش های خاصی از سیستم ایمنی فرد برای مبارزه با بیماری هایی مانند سرطان استفاده می کند. این را می توان به چند روش انجام داد:
تقویت یا تقویت دفاع طبیعی سیستم ایمنی بدن شما، بنابراین برای یافتن و حمله به سلول های سرطانی سخت تر یا هوشمندانه تر کار می کند.
ساخت موادی در آزمایشگاه که دقیقاً مانند اجزای سیستم ایمنی هستند و استفاده از آنها برای کمک به بازیابی یا بهبود نحوه عملکرد سیستم ایمنی بدن برای یافتن و حمله به سلول‌های سرطانی
در چند دهه اخیر ایمونوتراپی به بخش مهمی از درمان برخی از انواع سرطان تبدیل شده است.
درمان‌های ایمونوتراپی جدید در حال آزمایش و تایید هستند و روش‌های جدید کار با سیستم ایمنی با سرعت بسیار بالایی کشف می‌شوند.
ایمونوتراپی برای برخی از انواع سرطان بهتر از انواع دیگر است.
این به خودی خود برای برخی از این سرطان ها استفاده می شود، اما برای برخی دیگر به نظر می رسد زمانی که با انواع دیگر درمان استفاده می شود بهتر عمل می کند.
سیستم ایمنی
سیستم ایمنی شما مجموعه ای از اندام ها، سلول های خاص و موادی است که به محافظت از شما در برابر عفونت ها و برخی بیماری های دیگر کمک می کند.
سلول های ایمنی و موادی که آنها می سازند در بدن شما حرکت می کنند تا از آن در برابر میکروب هایی که باعث عفونت می شوند محافظت کنند.
آنها همچنین از برخی جهات از شما در برابر سرطان محافظت می کنند.
سیستم ایمنی تمام موادی که به طور معمول در بدن یافت می شود را پیگیری می کند.
هر ماده جدیدی که سیستم ایمنی آن را تشخیص ندهد زنگ خطر را به صدا در می آورد و باعث می شود سیستم ایمنی به آن حمله کند.
به عنوان مثال، میکروب ها حاوی موادی مانند پروتئین های خاصی هستند که به طور معمول در بدن انسان یافت نمی شوند. سیستم ایمنی اینها را “بیگانه” می بیند و به آنها حمله می کند.
پاسخ ایمنی می تواند هر چیزی که حاوی ماده خارجی باشد، مانند میکروب ها یا سلول های سرطانی را از بین ببرد.
با این حال، سیستم ایمنی برای هدف قرار دادن سلول های سرطانی باید سخت تر و قوی تر عمل کند.
این به این دلیل است که سرطان زمانی شروع می‌شود که سلول‌های سالم و طبیعی تغییر کرده یا تغییر کنند و شروع به رشد خارج از کنترل کنند.
از آنجایی که سلول های سرطانی در واقع در سلول های طبیعی شروع می شوند، سیستم ایمنی همیشه آنها را به عنوان خارجی تشخیص نمی دهد.
محدودیت سیستم ایمنی در مبارزه با سرطان
واضح است که محدودیت هایی در توانایی سیستم ایمنی برای مبارزه با سرطان به تنهایی وجود دارد، زیرا بسیاری از افراد با سیستم ایمنی سالم هنوز به سرطان مبتلا می شوند:
- گاهی اوقات سیستم ایمنی سلول های سرطانی را خارجی نمی بیند زیرا سلول ها به اندازه کافی با سلول های طبیعی متفاوت نیستند.
- گاهی اوقات سیستم ایمنی سلول های سرطانی را تشخیص می دهد، اما پاسخ ممکن است به اندازه کافی قوی نباشد که سرطان را از بین ببرد.
- خود سلول‌های سرطانی نیز می‌توانند موادی را ترشح کنند که سیستم ایمنی را از پیدا کردن و حمله به آنها باز دارد.
برای غلبه بر این موضوع، محققان راه‌هایی برای کمک به سیستم ایمنی بدن برای شناسایی سلول‌های سرطانی و تقویت پاسخ آنها پیدا کرده‌اند تا آنها را از بین ببرد.
به این ترتیب، بدن شما در واقع با کمک علم از شر سرطان خلاص می شود.
انواع ایمونوتراپی سرطان
چندین نوع اصلی ایمونوتراپی برای درمان سرطان استفاده می شود و بسیاری از آنها در حال مطالعه هستند. برای اطلاعات بیشتر در مورد ایمونوتراپی به عنوان درمانی برای یک سرطان خاص، لطفاً نوع سرطان را انتخاب کنید.
بازدارنده‌های بازرسی
این داروها اساساً «ترمز» سیستم ایمنی را از بین می‌برند که به آن کمک می‌کند سلول‌های سرطانی را شناسایی کرده و به آنها حمله کند.
درمان با سلول های T با گیرنده آنتی ژن کایمریک (CAR)
این درمان تعدادی سلول T را از خون بیمار می گیرد، آنها را با یک ویروس خاص مخلوط می کند که باعث می شود سلول های T یاد بگیرند که چگونه به سلول های تومور متصل شوند و سپس سلول ها را به سلول های تومور برمی گرداند.
بیمار تا بتواند سرطان را پیدا کند، به آن بچسبد و آن را بکشد.
رویکرد ایمونوتراپی به منظور تغییر در ژن رایج سرکوبگر تومور p53 مرتبط با سرطان، انکوژن تحریک کننده تومور RAS یا ژن های گیرنده سلول T است. این به شکل آنتی‌بادی‌های دو اختصاصی است که شامل یک جزء است که به طور خاص سلول‌های سرطانی را تشخیص می‌دهد و جزء دیگر که سلول‌های ایمنی را می‌شناسد و سلول‌های سرطانی و سلول‌های ایمنی را برای از بین بردن سلول‌های تومور به هم نزدیک می‌کند.
سیتوکین ها
در این درمان از سیتوکین ها (پروتئین های کوچکی که پیام ها را بین سلول ها حمل می کنند) برای تحریک سلول های ایمنی برای حمله به سرطان استفاده می شود.
تعدیل کننده های ایمنی
این گروه از داروها به طور کلی بخش هایی از سیستم ایمنی را برای درمان انواع خاصی از سرطان تقویت می کنند.
واکسن‌های سرطان
واکسن‌ها موادی هستند که برای شروع یک پاسخ ایمنی در برابر بیماری‌های خاص وارد بدن می‌شوند.
ما معمولاً فکر می کنیم که آنها به افراد سالم داده می شوند تا از عفونت جلوگیری کنند.
اما برخی از واکسن ها می توانند به پیشگیری یا درمان سرطان کمک کنند.
آنتی بادی های مونوکلونال (mAbs یا MoAbs)
این ها نسخه های ساخته شده توسط انسان از پروتئین های سیستم ایمنی هستند.
mAbs می توانند در درمان سرطان بسیار مفید باشند زیرا می توانند برای حمله به بخش بسیار خاصی از سلول سرطانی طراحی شوند.
ویروس‌های انکولیتیک
این درمان از ویروس‌هایی استفاده می‌کند که در آزمایشگاه اصلاح شده‌اند تا سلول‌های تومور خاصی را آلوده و از بین ببرند.
ایمونوتراپی چگونه در برابر سرطان عمل می کند؟
به عنوان بخشی از عملکرد طبیعی خود، سیستم ایمنی سلول‌های غیرطبیعی را شناسایی و از بین می‌برد و به احتمال زیاد از رشد بسیاری از سرطان‌ها جلوگیری یا مهار می‌کند.
به عنوان مثال، گاهی اوقات سلول های ایمنی در داخل و اطراف تومورها یافت می شوند.
این سلول ها که لنفوسیت های نفوذ کننده تومور یا TIL نامیده می شوند، نشانه ای از پاسخ سیستم ایمنی به تومور هستند.
افرادی که تومورهایشان حاوی TIL است اغلب بهتر از افرادی که تومور آنها حاوی TIL نیست عمل می کنند.
حتی اگر سیستم ایمنی می تواند از رشد سرطان جلوگیری کند یا آن را کند کند، سلول های سرطانی راه هایی برای جلوگیری از تخریب توسط سیستم ایمنی دارند. به عنوان مثال، سلول های سرطانی ممکن است:
تغییرات ژنتیکی داشته باشید که آنها را برای سیستم ایمنی کمتر دیده شود.
روی سطح آنها پروتئین هایی وجود دارد که سلول های ایمنی را خاموش می کند.
سلول های طبیعی اطراف تومور را تغییر دهید تا در نحوه واکنش سیستم ایمنی به سلول های سرطانی اختلال ایجاد کنند.
ایمونوتراپی به سیستم ایمنی کمک می کند تا در برابر سرطان بهتر عمل کند.
اشکال مختلف ایمونوتراپی ممکن است به روش های مختلف انجام شود.
این شامل:
- داخل وریدی (IV)
- ایمونوتراپی مستقیماً وارد ورید می شود.
- دهانی
- ایمونوتراپی به صورت قرص یا کپسول است که می بلعید.
- موضعی
- ایمونوتراپی به صورت کرمی است که روی پوست می‌مالید. این نوع ایمونوتراپی را می توان برای سرطان پوست خیلی زود استفاده کرد.
- داخل مثانه
- ایمونوتراپی مستقیماً وارد مثانه می شود.
منبع: NIH
